6 najpiękniejszych szlaków w Bieszczadach

Bieszczady uznawane są za jedne z najpiękniejszych i najdzikszych polskich gór. Poniżej znajdziecie subiektywne zestawienie najpiękniejszych szlaków znajdujących się w granicach Bieszczadzkiego Parku Narodowego.

Zestawienie najpiękniejszych szlaków w Tatrach znajdziecie w mojej dwuczęściowej książce:

6. Przełęcz Wyżniańska – Bacówka Pod Małą Rawką – Mała Rawka – Wielka Rawka – Krzemieniec

W skrócie: Wycieczka na Małą i Wielką Rawkę to popularna trasa na jeden z najwyższych szczytów w polskich Bieszczadach. Ze szczytowych połonin ładne widoki na Bieszczady polskie, słowackie i ukraińskie. Jeśli mamy odrobinę więcej czasu możemy podejść na Krzemieniec, gdzie znajduje się trójstyk granic Polski, Słowacji i Ukrainy.

Schemat trasy

Najładniejszy fragment wycieczki to moment wyjścia z lasu na Małej Rawce. Tu pojawiają się pierwsze panoramy. Stąd jeszcze około 25 minut wędrówki na Wielką Rawkę (1304 m). Szlak przez Rawki na pewno nie jest najładniejszą wycieczką w Bieszczadach, ale ma miejsca, które mogą się podobać. Szczyt Wielkiej Rawki jest wysoki, ale jego wierzchołek jest rozłożysty i spłaszczony, więc trzeba dotrzeć na skraj, aby wykonać sensowne zdjęcia. Widoki stąd są nieco mniej atrakcyjne niż z innych połonin, ale Wielka Rawka jest miejscem stworzonym pod zdjęcia teleobiektywem, bo panorama na dalekich planach jest bardzo bogata, zaś brak tu sensownych widoków w bliskiej odległości.

40 minut od Wielkiej Rawki znajduje się Krzemieniec (1221 m) – szczyt leżący na trójstyku granic Polski, Słowacji i Ukrainy. Niemal na całej długości poruszać będziemy się wzdłuż granicy z Ukrainą. Niebieski szlak graniczny, to początek długiej trasy prowadzącej wzdłuż południowej granicy Polski aż w Beskid Niski. To jedyny szlak w Bieszczadach, gdzie mamy możliwość nieco dłużej iść przy ukraińskiej granicy (na dystansie ok 1.5 km). Niestety ten grzbiet jest niemal w całości zalesiony, podobnie jak szczyt Krzemieńca i dalsza wędrówka szlakiem granicznym w kierunku Czerteża i Rabiej Skały.

Zobacz również:

5. Ustrzyki Górne – Szeroki Wierch – Tarnica

W skrócie: Najładniejsza, choć nie najkrótsza trasa na Tarnicę – najwyższy szczyt w polskich Bieszczadach. Z połoniny Szeroki Wierch ładne panoramy, które są nawet ciekawsze od widoku z samej Tarnicy.

Schemat trasy:

Tarnica (1346 m) to najwyższy szczyt w polskich Bieszczadach przez co jest jednym z najliczniej odwiedzanych przez turystów miejsc w tych górach. Na Tarnicę najszybciej dojdziemy szlakiem z Wołosatego, który jest całkiem fajną trasą, ale na pierwsze wyjście polecam wyruszyć z Ustrzyk Górnych przez połoninny grzbiet Szerokiego Wierchu. Szeroki Wierch ma kilka wierzchołków, a z tych najwyższych rozciągają się piękne panoramy. Szczególnie ładnie jest na Szerokim Wierchu (wierzchołek) i znajdującej się już w okolicy Przełęczy pod Tarnicą Tarniczce. Fantastyczne widoki na Bukowe Berdo, Tarnicę i Połoninę Caryńską to wizytówka tego szlaku.

Tarnica jest najwyższa, ale nie jest to najciekawszy ze szczytów. Panorama stąd jest mniej interesująca niż widoki z Caryńskiej czy Wetlińskiej, a spłaszczony i do tego ogrodzony płotem wierzchołek pozwala na ograniczone możliwości. Przy dobrej przejrzystości dobrze stąd widać Bieszczady ukraińskie, ale do Kińczyka Hnylskiego jest stąd aż 30 km, więc ciężko mówić o jakiejś doskonałej panoramie na tamtą stronę, bo wszystko jest dość daleko. Jedynym ratunkiem jest teleobiektyw, który przy dobrej przejrzystości da nam wiele radości, bo panorama z Tarnicy jest bogata, tylko wymaga wąskiego kadrowania na długich ogniskowych.

4. Muczne – Bukowe Berdo – Krzemień

W skrócie: Wielu uważa Bukowe Berdo za najpiękniejszą z bieszczadzkich połonin. Rzeczywiście miejsce to ma bardzo wiele uroku. Warto wybrać się tu aby podziwiać jedne z najdzikszych widoków w Bieszczadach.

Schemat trasy:

Na Bukowe Berdo najszybciej dostaniemy się szlakiem z Mucznego, lub wędrując od Widełek. Droga z Mucznego jest o połowę krótsza, więc biorąc pod uwagę, że szlaki prowadzą lasem, lepiej chyba pokonać go szybciej.

Bukowe Berdo to jedna z najdzikszych i najrzadziej odwiedzanych połonin. Wędrówka długim grzbietem, wśród skał i wysokich traw nie przypomina szlaków znanych z Wetlińskiej czy Caryńskiej. Połonina jest w wielu miejscach mocno wypłaszczona, a najbardziej strome zbocza zaczynają się w okolicach Połoniny Dźwiniackiej. Na Bukowym Berdzie mniej znajdziemy ciekawych kadrów fotograficznych, za to zaznamy znacznie więcej spokoju.

Z Bukowego Berda warto podejść jeszcze na Krzemień (1335 m) – drugi najwyższy szczyt Bieszczadów. Sam wierzchołek znajduje się kawałek poza znakowanym szlakiem, ale z przełęczy też są fajne widoki i całkiem niedaleko jest do Tarnicy.

3. Przełęcz Wyżniańska – Połonina Caryńska – Ustrzyki Górne

W skrócie: Wycieczka na Połoninę Caryńską z Przełęczy Wyżniańskiej oferuje piękne i bardzo fotogeniczne pejzaże właściwie na wszystkie strony. To jedna z najpopularniejszych tras w Bieszczadach, ale i jedna z najładniejszych.

Schemat trasy:

Połonina Caryńska to jedna z najładniejszych i najłatwiej dostępnych połonin w Biszczadach. Można się na nią dostać od kilku stron, ale moim ulubionym szlakiem jest szlak zielony z przełęczy Wyżniańskiej. Ta fantastyczna, widokowa trasa, jest na przeważającym odcinku bezleśna. Dlatego od samego początku czekają nas pyszne widoki na Wielką Rawkę i grzbiet Działu.

Po krótkim ale stromym odcinku leśnym wychodzimy na grzbiet połoniny. Po dojściu do drogi grzbietowej (czerwony szlak) skręcamy w lewo, na najwyższą kulminację Kruhly Wierch (1297 m). Po drodze jeden z najlepszych kadrów foto w Bieszczadach – widok na grzbiet połoniny z widoczną w tle Tarnicą.

Ze szczytu schodzimy tą samą drogą i idziemy czerwonym szlakiem w kierunku Ustrzyk Górnych. W rejonie drugiej kulminacji Połoniny Caryńskiej (1230 m) czeka nas cały odcinek z fantastycznymi widokami. Końcowy odcinek prowadzi lasem już do samych Ustrzyk.

Zobacz również:

2. Wołosate – Przełęcz Bukowska – Rozsypaniec – Halicz – Przełęcz Goprowska – Wołosate

W skrócie: Długa wycieczka na najbardziej odległe szczyty dostępne szlakami w polskich Bieszczadach. Od momentu wejścia na Przełęcz Bukowską mamy szansę podziwiać odległe widoki aż po ukraińskie Bieszczady z widocznym Pukujem – najwyższym szczytem całego pasma. Możemy nieco przedłużyć wycieczkę zdobywając po drodze Tarnicę, która jest tylko 10 minut od szlaku, którym będziemy szli.

Schemat trasy:

Najgorszym odcinkiem tego szlaku jest sam początek, czyli długa wędrówka szerokimi szosami na Przełęcz Bukowską (ponad 8 km!). Potem jest już magia. Na Przełęczy Bukowskiej znajduje się punkt widokowy na Kińczyk Bukowski i Ukrainę (poza szlakiem, ale na legalu, około 3 min. wzdłuż drogi). To miejsce ma niesamowity klimat, który tworzy aura niedostępności ukraińskich Karpat, a potęgują go dodatkowo wszechobecne tabliczki: „Granica Państwa, przekraczanie zabronione”.

Dalej jest tylko piękniej. Wędrujemy niemal cały czas powyżej górnej granicy lasu, przez pełen skalnych ostańców Rozsypaniec (1280 m) i wysoki Halicz (1333 m). Z trasy świetne widoki na Worek Bieszczadzki, Dolinę Sanu oraz Bieszczady Wschodnie. Jest tu naprawdę pięknie i mimo sporej rzeszy turystów czuć, że jesteśmy na rubieżach Bieszczadów.

Przy zejściu z Halicza zaczyna się moja ulubiona część wędrówki czyli trawers Kopy Bukowskiej i Krzemienia. Bardzo przyjemny i ładny widokowo odcinek. Gdy dojdziemy na Przełęcz pod Tarnicą, możemy w ciągu 10 minut dojść na Tarnicę – najwyższy szczyt w Bieszczadach. Stąd jeszcze ok 1.30 h do Wołosatego ładnym szlakiem, który jakiś czas temu został „wyposażony” w schody, które były szeroko krytykowane przez miłośników dzikości Bieszczadów. Mnie schody nie przeszkadzają, przynajmniej nie trzeba iść po błocie 🙂

1. Smerek – Smerek – Przełęcz M. Orłowicza – Osadzki Wierch – Schronisko Chatka Puchatka – Brzegi Górne

W skrócie: Absolutnie wspaniała trasa prowadząca najdłuższą połoniną w polskich Bieszczadach. W mojej opinii to najładniejszy ze wszystkich szlaków, który oferuje mnóstwo pięknych widoków, zmieniających się za każdym kolejnym szczytem. A widok na Połoninę Caryńską spod Chatki Puchatka, to chyba najpiękniejsza ze wszystkich panoram w tych górach.

Schemat trasy:

Trasa wzdłuż Połoniny Wetlińskiej to w mojej opinii najładniejszy szlak w Bieszczadach. Najlepszą opcją jest przejście całej Połoniny od Smereka do Brzegów Górnych. Pierwsze podejście ze Smereka na Smerek (1223 m) może być nieco męczące bo jest długie i mozolne, ale potem będzie już tylko sama przyjemność. Ze Smereka piękna panorama na grzbiet połoniny z Hnatowym Berdem, Osadzkim Wierchem i Rohem, które wyglądają stąd bardzo atrakcyjnie. Dalsza wędrówka przebiega we wciąż zmieniającym się krajobrazie.

Na Osadzkim Wierchu zmieniają się panoramy i możemy zobaczyć okolice Chatki Puchatka, które dotąd były ukryte za grzbietami. To jeden z moich ulubionych widoków, szczególnie zimą.

Końcówka trasy to wizyta w słynnej Chatce Puchatka, obrośniętym płaszczem legend najbardziej kultowym schronisku w Bieszczadach. Bez prądu i bieżącej wody, za to z klimatem – doświadczajmy nastroju tego miejsca, bo są już plany jego modernizacji. To se ne vrati.

Po zachodzie słońca, podczas dobrej przejrzyśtosci powietrza, na zachodnim horyzoncie mamy szansę dostrzec panoramę Tatr, oddalonych o 180 km.

Czerwony szlak sprowadza w kierunku Brzegów Górnych. Zaraz za Chatką rozciąga się prawdopodobnie najpiękniejszy bieszczadzki widok na Połoninę Caryńską, która od tej strony przyjmuje bardzo ciekawy kształt. Szczególnie jesienią i zimą widok jest doprawdy niezwykły.

Zobacz również:

Macie swoje ulubione szlaki w Bieszczadach? Podzielcie się w komentarzu!