Aiguilles d’Arves, perła Alp Delfinackich

Aiguilles d’Arves to prawdziwa perła Alp Delfinackich. Trzy strzeliste skalne turnie, które dumnie układają się na kształt korony, to jeden z najwspanialszych masywów całych Alp. Niezmącona cywilizacją przyroda oraz zupełne pustki na szlakach pozwalają obcować wyłącznie z górami i zwierzyną, która pasie się tu bez opieki pohukujących pasterzy. Jednak to czego tam doświadczyłem przerosło oczekiwania, bo nie był to zwyczajny dzień jakich w górach wiele. To miejsce poruszyło mną do głębi i z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że pobyt w tym zakątku Alp był kwintesencją chodzenia po górach.

Grupa Aiguilles d’Arves należy do masywu o nazwie Grandes Rousses, będącego mikroregionem Alp Delfinackich, w których najbardziej znanym zakątkiem jest najwyższe pasmo Écrins, jako jedyne przekraczające 4000 m. Miejsce jest polskiemu turyście praktycznie nieznane. Południowy skrawek Alp Zachodnich w ogóle jest przez górołazów z naszego kraju niezwykle rzadko odwiedzany, co potwierdzają trudności w zdobyciu jakichkolwiek materiałów o tym regionie w języku polskim. Cały ruch w rejonie drenuje Mount Blanc, który z okolic Aiguilles d’Arves jest zresztą znakomicie widoczny. I to cieszy, bo dzięki temu zachował się tu dziki krajobraz, jakiego w Alpach coraz trudniej doświdczyć.

Postanowiliśmy zobaczyć to miejsce od strony północno-zachodniej. Po drugiej stronie stoi schronisko, skąd ruszają drogi wspinaczkowe, a samo otoczenie jest ciasne i dużo mniej atrakcyjne. Naszym punktem wypadowym, który ustaliliśmy z mapy jest maleńka miejscowość Entraigues. Dotrzeć tam można krętą drogą odbijającą z największego miasteczka w tym rejonie – Saint-Jean-de-Maurienne. Droga poskręcana licznymi serpentynami ma dość sporo rozjazdów, ale oznakowanie jest niezłe, więc jeśli już zlokalizuje się wyjazd z Saint-Jean-de-Maurienne, to dalej nie ma problemów. Droga jest super, jechaliśmy przy głośnej muzyce, która tylko pomagała w wykręcaniu kolejnych wiraży. Około 17 zajechaliśmy do Entraigues. Miejscowość wydała nam się jeszcze mniejsza niż na mapie, bo de facto składa się na nią kilkanaście domostw, a cała gmina liczy sobie niewiele ponad 200 osób. Ale za to wieś posiada bezpłatny, prawie pusty parking, spod którego rusza droga ku skalnym szpiczkom – jak je umownie nazwaliśmy, do czego zainspirowała nas oczywiście słynna „szpiczka” pod Jalovcem w Alpach Julijskich.

Przepakowaliśmy rzeczy, wypiliśmy piwko i już przed 18 byliśmy na szlaku. Pogoda była świetna – niebo bezchmurne, ciepło – zresztą zapowiadali taką aurę na kilka dni w przód i wszystko się zgadzało. Wędrowaliśmy wciąż pod górę (1300 m deniwelacji do podnóża szpiczek), wzdłuż potoku Torrent, aż do zachodu słońca, nie spotkawszy nikogo więcej. Gdy zaczęło się ściemniać rozpoczęliśmy poszukiwanie miejsca pod namiot, ale zlokalizowanie kilku metrów kwadratowych płaskiej powierzchni wcale nie było proste. W końcu znaleźliśmy – w miejscu zwanym le Pre Parroux, gdzie stoi pasterska budka i rozbiliśmy się na zakręcie drogi, dzięki czemu mieliśmy kilka metrów do strumienia i zero metrów do szlaku, jako że śpimy na nim. Podeszliśmy tego dnia prawie połowę dystansu.

Kiedy się zbudziliśmy, jak zwykle chwilę po 6, spotkała nas spora niespodzianka – wbrew słowom wszelkich pogodowych jasnowidzów na zewnątrz lał deszcz! A to pech – pomyśleliśmy. Tak się nastawiliśmy na panoramy w tym niezwykłym zakątku, a tu taka przykra sytuacja. Przygnębieni poszliśmy dalej spać i ukojeni regularnym dudnieniem wstaliśmy dopiero około 9. Po godzinie deszcz ustał, a mgła powoli przerzedzała się, tak, że wpół do jedenastej już z plecakami dreptaliśmy dalej do celu.

W okolicach jednej z wielu opuszczonych bud pasterskich pogubiliśmy szlak, który jak się okazało dopiero w drodze powrotnej, gwałtownie skręcał, ale nigdzie nie zostało to w terenie oznaczone. Ruszyliśmy na azymut pasterskimi drogami w miejsce gdzie raz po raz z mgły ukazywał się fragment skalnej turni, a później już nawet bez ścieżek, bezpośrednio po trawie. Krajobraz choć w szczytowych partiach zamglony był niezwykły – góry zupełnie pozbawione lasu to pasmo stromych połonin, nad którymi górują zagubione we mgle skalne iglice Aiguilles d’Arves. Najwyższa z trzech turni – Aiguille Meridionale wznosi się na wysokość 3514 m n.p.m. Trawiaste zbocza są gęsto pocięte wąskimi żlebami, a uroku całości dodaje żółknąca, pachnąca trawa.

Podeszliśmy w rejon góry Le Gros Crey (2576 m), gdzie znaleźliśmy świetne miejsce na namiot – płaskie siodło pomiędzy dwoma wzgórzami. Tutaj rozbiliśmy obóz i postanowiliśmy zostać aż do następnego dnia. 60 metrów niżej w żlebie wybija strumień, skąd przy odrobinie cierpliwości można uzbierać butelkę świeżej wody. Choć wyszło słońce, nadal nie było widać skalnej korony, którą tak bardzo pragnęliśmy zobaczyć, a spowijały ją ciężkie chmurzyska. Postanowiliśmy powędrować trochę po okolicy. Myśleliśmy, że jesteśmy tu sami, ale okazało się inaczej. Kiedy weszliśmy na Le Gros Crey, ku naszemu zdziwieniu spotkaliśmy dwie ranne owce – obie miały zmiażdżone kopyta. Jedna z nich uciekła gdzieś na dół, kiedy podszedłem, zaś druga tylko nieufnie patrzyła. Pochyliłem się i chwilę nawet do niej mówiłem, biedaczyna dawała się delikatnie głaskać po pysku, leżąc w trawie i głośno dysząc, z krwawiącym tylnym kopytem. Niestety nie było jak udzielić jej pomocy, a niedługo sama z widocznym wysiłkiem się podniosła i uciekła gdzieś niżej.