Słynny lodowiec Perito Moreno był dla mnie chyba największym zaskoczeniem podczas całego wyjazdu do Patagonii. Naoglądałem się w sieci setek zdjęć z tego miejsca i wydawało mi się, że wiem czego się spodziewać i absolutnie nic mnie nie zaskoczy. Ale wizyta na żywo, oko w oko z tą olbrzymią i nieskończoną ścianą lodu wbiła mnie w ziemię!
Jego ogrom, wiejący chłód, kolor, dźwięki, opadające z hukiem do wody bryły lodu… Czoło tego lodowego olbrzyma ma do 70 m wysokości, a jego długość to 30 km. Po tych 30 km lodowiec łączy się z Lądolodem Patagońskim, który jest największym lodowcem na świecie po Antarktydzie i Grenlandii! Statki, które podpływają pod lodową ścianę wyglądają jak zabawki. Lodowiec jest w ciągłym ruchu i może to zaobserwować każdy, kto odwiedzi to miejsce.
Jedną z głównych atrakcji na Perito Moreno jest odłamywanie się olbrzymich brył lodu, które z hukiem znikają w otchłani jeziora Argentino. Na takie zjawisko nie trzeba czekać nawet 10 minut. Jeśli mogę powiedzieć o jakimś miejscu, że powoduje opad szczęki, to na pewno jest to właśnie Perito Moreno. Widziałem już sporo lodowców, ale ten należy do absolutnie najładniejszych i największych. Koniecznie należy zobaczyć.
Formalności przy wjeździe do Parku Narodowego
Lodowiec Perito Moreno znajduje się na terenie Parku Narodowego Los Glaciares – tego samego, który w rejonie Fitz Roya jest darmowy. Tutaj jednak należy opłacić wstęp, który nie jest tani. Opłatę do parku płaci się przy wjeździe, w odległości około 30 km od lodowca. Koszt wjazdu w 2018 r. to 500 ARS. Przy wjeździe zostaniemy poproszeni o okazanie paszportu lub podanie z jakiego jesteśmy kraju, ponieważ opłata dla obywateli Santa Cruz jest niższa niż dla cudzoziemców. Po dojechaniu na miejsce obsługa kieruje na jeden z kilku parkingów. Nas skierowano na parking dolny i poinformowano, że możemy wsiąść do autobusu, który w cenie biletu do parku zawiezie nas na górny parking. My jednak woleliśmy ruszyć na trasę zwiedzania lodowca właśnie z dolnego parkingu, bo prowadzi stąd jeden ze szlaków (w kolorze niebieskim – jego opis znajdziecie za chwilę).
Trasy spacerowe
Po parku poruszać możemy się wyłącznie w ramach udostępnionych szlaków, które w całości prowadzą po metalowych pomostach, tworzących tu swego rodzaju labirynt. Połapanie się w tych trasach może z początku przysparzać nieco trudności. Wszystkie pomosty liczą aż 3,5 km długości, więc obejście całej trasy może zająć nawet 2 godziny (dużo zależy od tego ile czasu poświęcimy na fotografowanie, bo nie da się ukryć, że lodowiec jest wyjątkowo fotogeniczny i piękny). Nam jego zwiedzanie zajęło dobre pół dnia, bo fotografowaliśmy tu bez opamiętania!
Mamy tutaj do wyboru kilka wariantów tras:
- Niebieska (sendero de la costa) – dość długa trasa, która prowadzi z dolnego parkingu wzdłuż brzegu jeziora Argentino i łączy się z trasą centralną. Jest to ciekawy wariant dla osób, które chcą szczegółowo zwiedzić ten rejon. Jeśli macie więcej czasu na zwiedzanie, to polecam zacząć spacer właśnie od tego miejsca, zamiast podjeżdżać autobusem. Idąc tutaj będziecie dozować przyjemność poznawania lodowca, bo najpierw zobaczycie go z daleka, a dopiero potem będziecie stopniowo się do niego zbliżać.
Czas przejścia podany na tablicach: 1.30h.
- Żółta (paseo central) – trasa centralna, która oferuje zdecydowanie najlepsze widoki na lodowiec. Gdybyśmy mieli czas na zwiedzenie tylko jednego fragmentu pomostów, to powinniśmy wybrać właśnie ten wariant.
Czas przejścia podany na tablicach: 1.00h.
- Biała (paseo accesible, na niektórych tablicach czarna) – dojazd dla wózków inwalidzkich na primer balcon – najbardziej efektowny punkt widokowy, gdzie lodowiec widać nieco bardziej z góry. Do tego miejsca prowadzi również trasa żółta. Wszystkie pozostałe trasy zawierają sporo schodów (pomosty są ustawione w dość nierównym terenie), tylko ten jeden fragment został przystosowany do dojazdu dla osób niepełnosprawnych.
Czas przejścia podany na tablicach: 0.30h.
- Zielona (sendero del bosque) – trasa dojściowa do szlaku czerwonego – bez spektakularnych widoków, porównywalnych do tych z innych szlaków.
Czas przejścia podany na tablicach: 0.45h.
- Czerwona (circuito inferior) – trasa okrężna, która pozwala obejrzeć południową część lodowca. Lodowiec w tym miejscu oddala się nieco od brzegu, więc widoki są tu mniej efektowne, choć nadal ciekawe.
Czas przejścia podany na tablicach: 1.15h.
Rejsy
Zwiedzając Perito Moreno można wykupić również rejs łodzią, która zbliży się do czoła lodowca. Będziemy mogli wówczas zaobserwować z bliższej odległości odrywające się bryły lodu. Koszt rejsu to średnio około 500 ARS. W licznych agencjach możemy również wykupić wędrówkę po lodowcu pod opieką fachowca.
Przestroga na koniec
Park narodowy jest zamykany na noc – warto wziąć to pod uwagę planując wyjazd. Nie ma szans na przenocowanie w samochodzie na parkingu i przyjście z aparatem na wschód słońca. W momencie zamykania parku strażnicy kontrolują chodniki i zawracają turystów, którzy jeszcze zostali, kontrolowany jest również parking, na którym wszystkie samochody muszą zniknąć na noc. Strażnicy komunikują się między sobą za pomocą krótkofalówek, więc nie ma możliwości kombinowania. Nie ma również możliwości stanięcia gdzieś na drodze dojazdowej aby pozostać niezauważonym.
Zapraszam do dwóch pozostałych artykułów poświęconych wycieczkom pieszym po Patagonii:
